یاد پیر ( ادامه ی مطلب )

ما شکارهای فربهی یافته ایم !!! تو چه هستی ؟ افت زده ی روزگار انگلها ، قحطی زده ی روزگار فربهی ، روزگار ثروت . تو مطاع گرانقیمتی در این بازار مکاره نیستی . . . .

خود را فراموش کن .

اشک در گوشه ی چشمانش جمع شد .واقعیتی تلخ را باید می پذیرفت : گامی بیشتر تا گور نمانده و خرقه پوشان میراث فرهنگی آماده اند و امده اند تا به اقتضای مشغله شان نماز میتی بر او بخوانند و اقربا اشک تمساحی بر مزارش بریزند و سازمان گورستان های وابسته به شهرداری ( شهر مردگان یا زندگان ؟) خاک او را به باد بسپارد .

و به یادبود او ، . . .

و به یاد بود این تنومند هزار ساله ، درخت ریشه دوانیده در خاک تاریخ ، سرو برافراشته در اسمان روزگار ، پیچکی هرز یک ساله بکارند و برپا داشتنش را داربستی به پا دارند ، بلکه سر از خاک بردارد.

به پا خاستم به احترام :

-          بدرود پیر

-          بدرود پور

و باز من مانده ام تنها و یاد او و تذکری و خواهشی و سازمان های مسئول ، به ویژه سازمان میراث فرهنگی و . . . .

و ننگ و نفرین بر انانی که پس از مرگ پیر ، مرثیه ای در سوگش بسرایند و رسمشان سوگواری باد.